Okuyucumuz Seda Hamilelik Hikâyesini Gebe.com'a Anlattı!

Hayattaki en büyük şansım…

'Tam 3 sene önce tanıştık kızımın kahramanı babasıyla, hem iş sebebi hem de küçük tesadüfler sayesinde bir araya geldik ve bir daha hiç ayrılmadık. Tanıştıktan 1.5 sene sonra evlenme kararı aldık ve üstelik daha yolun başındayken bir kız çocuğu hayali kurmaya başlamıştık...

Neeee, çocuk mu geliyor?

Evlendiğimizde Kasım sonuydu, hem iş yoğunluğumuzdan hem de mevsimden dolayı balayı yapamadık. İkimizde aynı sektördeyiz. İş yoğunluğumuzdan dolayı zaman zaman hobilerimizi bile ertelemek durumunda kalmıştık. Kariyer, özellikle benim için hayatımdaki en öncelikli hedefti. Çocuk bizim için çok uzak olmasa da ‘daha zamanı var’ dediğimiz olayların en başında geliyordu. Yapacak çok şeyimiz, doyasıya yaşayacağımız çok anımız ve listemizde gezecek çok ülke vardı. Çok güzel bir yaz geçirdik, bolca tatil yaptık ve kışı planlamaya başlarken bir anda vücudumda oluşan bazı değişiklikleri değerlendirebilmek adına, doktora danışmadan önce bir gebelik testi yaptırdım ve sonuç negatif çıkmıştı. Testin üzerinden günler geçti ama içimde beni çok mutlu eden garip bir duygu vardı... Genelde tedirgin bir insan olan ben, insanların yadırgayacağı kadar sakin bir ben olmuştum. Sadece içim rahat etsin diye bir test daha yaptım ve sonuç beklemediğim halde pozitifti! Bebeğimiz henüz çok ufak olduğu için o zamanki kan testinde görünmemişti, evet bir bebeğimiz oluyordu, bir mucize geliyordu hayatımıza! Peki, biz buna hazır mıydık? Eşimle epeyce konuştuk ve tüm kalbimizle bebeğimizi kucaklamayı diledik.

Her eve lazım..

Şunu en başta belirtmeliyim ki bu serüvende yapılan doktor seçimi hem anne hem de bebek çok önemli. Ben yanlış bir doktor seçimi ile yola çıkmıştım. Öncelikle, bir türlü gebeliğimin haftasını tanımlayamadık, sanki her kontrolde aynı haftadaydık ve doktorum sürekli başka hastalarının gebelik haftaları ile karıştırıyordu. Ayrıca bana vermesi gereken ilaç tedavisini vermemişti. Bir doktorun hasta takibi hatasız olmalıdır, çok kısa zamanda kendisi ile yolları ayırma kararı verdim. Bir anne adayının gözü kapalı doktoruna güvenebilmesi çok çok önemliymiş, bunu çok iyi bir doktor ile tanışınca daha iyi anladım.

Detaylar, detaylar..

Yapılan rutin testler sonucunda ferritin değerim düşük çıkarken (kansızlık), tiroid bezlerimin de az çalıştığını öğrendim. İkisi de gebelikte önem taşıyan değerler olduğundan, ilaç tedavisine başlamak durumunda kaldım. Düşünün ki normal şartlarda benim tiroid değerlerim ile hamile kalmak bile çok zormuş. Gebelik planlayan annelerin bu değerlerine önceden baktırmasında fayda var diye düşünüyorum. Gebeliğimin 3. ayında Nifty testi (Fetal DNA) yaptırdım. Verdiğim kan Amerika’ya yollandı ve iki hafta içinde sonuçları geldi. Bu test ile bebeğinizin 50’den fazla bulgusuna erişebiliyorsunuz çünkü bebeğin DNA’sı analiz ediliyor. Bu testi yaptıranların 2’li ve 3’lü tarama testi yaptırmasına gerek kalmıyor diye biliyorum. Çok gerekli bir test miydi bilemem, fakat bebeğimin sağlığı ile ilgili içimin rahat etmesi açısından benim için önemliydi. Gebeliğimin 5.ayında perinatolog muayenesine gittim ve detaylı ultrason ile artık sağlıklı bir bebek sahibi olacağım konusunda 0 şüphe ile yoluma devam ettim.

Hayırlı evlat..

Gebeliğimin başından beri en merak ettiğim şey bebeğimin cinsiyetiydi. Hiç yalan söylemeyeceğim tabi ki önce sağlıktı dilediğim, fakat sonrasında bir kız çocuğum olsun diye aklım çıkıyordu. Çocukluğumdan beri bir hayalim vardı,  kızım olsun adı da ‘Zehra’ olsun... Zehra, beni büyüten kıymetli babaannemin ismi ve onu en değerli varlığımda yaşatmak paha biçilemez bir duygu olacaktı.10. haftada öğrendik kızımız olacağını! Doktor bu sadece bir tahmin dese de bizim için olay kapanmıştı, artık aksi olamazdı! Çok şükür bir kızımız oluyordu ve eşimin de rızasıyla Zehra koyduk ismini...

Aslında sadece kemiklerim iri :)

Aşırı kilo almaya başlamıştım, kendimi asla durduramıyordum. Gebeliğimden önce yemek kültürüm bambaşkayken hamilelikte bambaşka bir hâl almıştı. Hayatımda makarna, pilav ve tatlı yokken gözümü açar açmaz makarna yemeye başlar olmuştum. Daha 5. ayımda 15 kilo almıştım! Yanlış giden bir şeyler vardı, fakat engel olamıyordum... Doktorumun uyarıları ile beslenme şeklimi zor da olsa değiştirmeye çalıştım. Süt ve süt ürünlerine ağırlık verdim, hem kalsiyum açısından tüm ihtiyaçlarımı giderdim hem de az da olsa iştahımı durdurabilmeyi başardım. Özellikle yeşil ağırlıklı beslenmeye özen gösterdim. Şu an 38. haftamdayım ve toplamda 35 kilo aldım. Galiba yaptığım en büyük yanlış, kilomu kontrol edememem ve sporu çok sevdiğim halde egzersiz yapamamam oldu. ‘Pazartesi spora başlayacağım'lar hiç bir zaman gerçek olmadı… Bu durum günlük hayatımı, uyku düzenimi, nefes alışımı, neredeyse her şeyimi olumsuz yönde etkiledi. Tecrübelerime göre kilo konusunda çok dikkatli ilerlemek gerekiyor. Fazla kilo alımı seçeceğiniz doğum yöntemine kadar sizi bir çok konuda olumsuzetkiliyor.

Eğitim şart..

Anne adaylarına doğum öncesi eğitim kursunu kesinlikle tavsiye ederim. Kurslar genelde 1 ay sürüyor ve bazı hastanelerin aylık kurları oluyor. Hastanesine göre dersler ücretli ya da ücretsiz olarak sunulabiliyor. Derslere anne & baba olarak katılıyorsunuz ve doğum sürecinden, alabileceğiniz anestezi seçeneklerine, anne-baba olma hazırlıklarından bebek bakımına kadar alanında uzman doktorların anlatım ve tavsiyeleri ile doğuma hazırlanıyorsunuz. Bu eğitimin, bebek bakımı ve doğum süreci konusunda bana çok şey kattığını söyleyebilirim.

Pembe rüyası..

7. ay geldiğinde artık tatlı bir telaş sardı içimizi... Kızımızın eşyalarını ve odasını alma vakti gelmişti. İnanır mısınız ben kızıma sadece bir hırka aldım, tüm dolabını ailem ve arkadaşlarımdan gelen hediyeler ile doldurduk. Çocuk bereketi ile gelir derlerdi, tam da öyle oldu. En çok odası konusunda heyecanlandım. İlk zamanlarda çok düz ve soft renkler tercih etmekten yanaydım . Hatta kıyafetlerinde bile pembe kullanmak istemiyordum. Sonra döndüm baktım ki her yerimiz, her şeyimiz pespembe... :) Kız çocuklarında kaçınılmaz bir son sanırım bu pembe büyüsü. Odasındaki her detayı hayal ederek seçtim. Aklımdaki kurgular hep Zehra bu oyuncakları sevebilir, bu renkler ona huzur verebilir, bu halıda oynarken daha rahat edebilir şeklindeydi. Biz 8. ayımızda A’dan Z’ye her açıdan doğuma hazırdık. Bebek hastane çantamız ve benim için hazırlanan anne çantası çoktan kapıda yerini almıştı bile.

Uyku haram bana..

Sonlara yaklaşınca zamanın geçmediği kesinlikle gerçek, hele ki işten çıkıp doğum iznine ayrıldıysanız! Bu süreçte izlemediğim dizi, program kalmadı. Önceden geç uyanmayı çok severdim, zorunlu haller dışında asla erken uyanmazdım. Hamileliğimin özellikle son aylarında beynim beni otomatik olarak sabah erken uyandırmaya başladı, sanki biri beni hem fiziki hem de ruhsal olarak anneliğe hazırlıyordu. Gece çok sık uyanmaya başlamıştım, 7-8 kez uyanıyordum ve geçmek bilmeyen bacak ağrılarına maruz kalıyorum. (Evet, hala kramplar devam ediyor.) 'Huzursuz Bacak Sendromu' gebelikte çok sık rastlanan durummuş.. Magnezyum kullanımı ve küçük egzersizler ile azaltma şansınız var tabii.

Normal mi yoksa sezaryen mi?

Son aylarımda yapılan rutin kontrollerim, ayda 2’ye ve son ayımda haftada 1’e düştü. Doğum yönetimini belirleyeceğim zaman geldi çattı. Ben başından beri normal doğum yapmayı diliyorum, fakat bebeğimin iriliğinden dolayı çokta mümkün olmayacak gibi duruyor. :) Sağlıkla gelsin de nasıl gelirse gelsin duasındayım sadece. Sonrasında emzirebilme ve emzirememe olaylarımız başlayacak tabi, umarım bu konuda da tecrübelerimi sizlerle paylaşma şansı bulurum.

Benim Hikayem..

Benim hikayem yeni başlıyor… Annelik duygusu kalbinize düştüğü andan itibaren, sizi bir hayal dünyasına götüren, tarifi mümkün olmayan bir his! Düşünsenize bir mucize geliyor ve tüm hayatınızı sonsuza kadar değiştiriyor. Kızım Zehra’yı göreceğimiz günü sabırsızlıkla bekliyoruz. İsteyen herkesin bu mucizeyi yaşayabilmesini diliyorum…'

*Seda'nın gebelik fotoğraflarını çeken Gözde Kargül'e, bu güzel kareler için çok teşekkür ederiz. (@gozdekargulphotography)